Postacią znaczącą w rozwoju metodologii metawerystycznej stała się na początku XX wieku Joanna d'Arc. Konieczność zawarcia pokoju z odwiecznym wrogiem- Anglią, roszczenia kolonialne wobec Afryki i napięcia w strefie bałkanów -pretekst do rozpętania I wojny światowej wymagały rozbudzenia postaw patriotycznych i wzorców waleczności w kraju uśpionym hedonizmem. Kanonizacja Dziewicy Orleańskiej w okresie wyniszczających walk z Niemcami skutecznie wzmogła waleczność wśród żołnierzy zdystansowanych wobec idei heroizmu. Prosta francuska wieśniaczka, dyktująca generałom jak prowadzić wojnę była politycznym i operacyjnym majstersztykiem. Szczątki mumii egipskiego kota przechowywanej jako spalone szczątki męczenniczki, którym wielomilionowe rzesze oddawały hołd, wznieciły dyskusję na temat fikcji jako dzieła społecznie użytecznego. Działalność metawerystów zyskiwała coraz częściej konkurencję w postaci powołanych do podobnych celów jednostek administracji rządowych. Udane promocje  wydarzeń o powszechnym zasięgu przyspieszały rozwój metodyki, do tej pory zarezerwowanej dla członków zakonu.